اثر توانبخشی شناختی به کمک رایانه و دارو درمانگری در بازداری پاسخ و زمان واکنش کودکان نارسا توجه/ فزون کنش

مقدمه: فرض می شود توانبخشی شناختی رایانه ای در درمان اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی، ضمن ایجاد اثراتی معادل با داروهای محرک، پایداری بیشتری نسبت به آنها دارد و متضمن عوارض نگران کننده نیست. هدف پژوهش حاضر آزمودن فرضیه های اخیر بود. روش: 34 کودک 6 تا 11 ساله نارسا توجه/ فزون کنش از مدارس تهران انتخاب شدند. در پیش آزمون، درجه بندی های رفتاری با مقیاس های اسنپ- چهار، سیاهه رفتاری کودکان و ارزیابی عقلانی با آزمون ریون انجام شد. بلوک های همتایی بر اساس هوش و شدّت اختلال تشکیل شد و جایگزینی تصادفی از این بلوک ها به گروه ها صورت گرفت. همه ی شرکت کنندگان، آزمون عملکرد پیوسته را در پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل کردند. یافته ها: دو گروه، در زمینه ی تغییرات خطای ارتکاب از پیش آزمون تا پس آزمون تفاوت معناداری با هم نداشتند. اما بررسی تغییرات زمان واکنش از پیش آزمون تا پس آزمون نشان داد که زمان واکنش گروه توانبخشی به طور معناداری کمتر از گروه دارو بود. بررسی تغییرات از پیش آزمون تا پیگیری نشان داد که گروه توانبخشی به طور معناداری کاهش خطای ارتکاب و کاهش زمان واکنش بیشتری نسبت به گروه دارو درمانگری داشت. در واقع در مرحله ی پیگیری، گروه دارو درمانگری بر خلاف گروه توانبخشی در این متغیرها به سطح خط پایه بازگشت نمودند. نتیجه گیری: توانبخشی شناختی اثراتی معادل با داروی محرک در بهبود توجه کودکان نارسا توجه/ فزون کنش دارد. اما پس از پایان درمان، فواید درمانی توانبخشی شناختی پایدارتر از فواید درمانی داروی محرک است.